Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

μικρές offline στιγμές


στιγμές που για λίγο είσαι αόρατος σε κάποιους μόνο, επιλεκτικά ορατός σε άλλους, σε κάποιους ημιδιάφανος κοντά στο πλέγμα, κοντά στο δίκτυο, στις παρυφές ίσως αυτού.

στιγμές κάπως επικίνδυνες, ένα άλμα εγκλωβισμένο σε ένα κατακόρυφο προστατευτικό δίχτυ έτοιμο να υποχωρήσει κάτω απ’ το βάρος σου.

και στον ορίζοντα το κενό! Κλίμακες στον αέρα που σαν σε όνειρο πλησιάζουν τα σύννεφα με όρους γης.


                           ...


Ένα πρωί δυο μάτια κοίταξαν χαμηλά. Μέσα από δυο θεόρατες τρύπες είδαν το αρχείο λουσμένο στο φως. Οι άνθρωποι τυφλώθηκαν. Μες στο σκοτάδι τους ψηλάφιζαν τα δεδομένα. Αντί γι’ αυτά έβρισκαν τρύπες, σκάλες, τουαλέτες.

Και τα μάτια γέλασαν. Σαν να τους έριξαν στην παγίδα τους. Σαν να κατάλαβαν πως τίποτα άλλο δεν είχε νόημα. Μόνο τα ανεβάσματα και τα κατεβάσματα. Τόσες τρύπες κι αυτοί στο σκοτάδι τους.

Και τότε τα μάτια δάκρυσαν κάτω από το λάθος τους. Αφού το φως τους τύφλωνε είχαν αποτύχει, έψαχναν αυτό που δεν μπορούσαν να βρουν.

Και τα φώτα έσβησαν, και τα μάτια χάθηκαν, και οι τρύπες έκλεισαν

Το μόνο που έμεινε ήταν κάτι ίχνη στα υπόγεια. Κάτι μυστικές κατακόμβες που δεν έφτασε το φως.
Εκεί είχαν μείνει κάποιοι τρωγλοδύτες που έβλεπαν ακόμα στα σκοτάδια.


Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

είναι κάτι Κυριακές...

με ζεστούς καφέδες αργά το μεσημέρι...με τσίπουρα στον ήλιο με καλή παρέα...με εφημερίδες και στριμμένα τσιγάρα…

είναι κάτι Κυριακές με χαμογελαστά μάτια και γεμάτα χείλη σε απόσταση αναπνοής...με κλεφτά βλέμματα και πειράγματα...

είναι κάτι Κυριακές σαν τη σημερινή που μια βαθιά φωνή ξάφνου θυμίζει έρωτα...που η υποψία έρωτα ξυπνάει κάτι χαζά όνειρα χαμένα εδώ και καιρό...που κάπου σ’ αυτά τα όνειρα παραπατάω μεθυσμένη...για φαντάσου...


Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

πρωί...

και μου λες κι εσύ πως σε ξένα κρεβάτια ξυπνάς ξανά...και νομίζω ότι μιλάς για μένα αφού μου το λες μόλις ανοίγω τα μάτια μου και από το  σπίτι  κι εγώ μακριά...σε ένα στενό σαλόνι...με γκρι τοίχους...με έπιπλα παντού...με ανάσες άλλων...με καμένες κουβέρτες...με όνειρα αιθυλικά...

και μ' αρέσει που περιμένεις...πιο σίγουρη για το σπίτι που έρχεται..και τότε κι άλλα ξένα κρεβάτια..κι άλλα ξένα σπίτια...και ίσως λίγο καλύτερα ξυπνήματα...σε σπίτια λίγο πιο φωτεινά...λίγο πιο άδεια...δίπλα σε ξενυχτισμένα χαμόγελα κι ανάκατα μαλλιά...κι ένας ζεστός καφές σε απόσταση λογική...εκεί στο σπίτι...χωρίς ραντεβού....φόντο στις ιστορίες...

θα ρθω....μ' ακούς;


Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

σκέφτομαι...

πως είναι βράδια σαν κι αυτά που κάτι υπόγειο ταράζει την πόλη. Μια δίκαννη καραμπίνα εκπυρσοκροτεί και σαν σε σεισμό η πόλη δονείται. Οι σφαίρες τρέχουν κι εγώ τις προλαβαίνω στην ελεύθερη πτώση τους. Στήνω ένα φράγμα μπροστά τους που όλο κινείται, λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω, προσπαθώντας να μαντέψει την καμπύλη τους. Φοβάμαι μην τις χάσω γιατί σ’ αυτές ελπίζω, σχεδόν σίγουρη πως θα γίνουν σκάγια, κι αυτά άνθρωποι, χορός και μουσική.



Ο καθένας με τα δικά του ακουστικά, σε ένα δικό του κόσμο, με μια δική του μουσική να χορεύει για μένα χωρίς να το ξέρει.



Τους βλέπω και χαμογελάω, τους κάνω κουκίδες και προσπαθώ να καταλάβω το ψηφιδωτό που εμφανίζεται μπρος μου...Όμως όλο αλλάζει, τα ανθρώπινα πίξελ αναβοσβήνουν. Με γοητεύουν, με ζαλίζουν, μέχρι που βρίσκομαι ν’ αναρωτιέμαι μήπως χάθηκα κάπου στην πορεία…



Αλήθεια, πώς κάνω reboot...?

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

σκέφτομαι…

χωρίς  εικόνες…μόνο με λόγια, άχρωμα, συνηθισμένα. Κι αυτά όλο μοιάζουνε τα ίδια.



Ψάχνω σ’ αυτά σχήματα και χρώματα, αλλά δύσκολο μου ήταν πάντα…Γιατί είναι ισχυρές οι λέξεις, καθορισμένες πριν από μένα εντός μου, κι εγώ μικρή για να τις ξεπεράσω, για να βρω τα κρυμμένα τους μυστικά.



Τις αφήνω να με παρασέρνουν, να με ορίζουν σχεδόν, σε ένα περίεργο χορό από σύμβολα και γραμματοσειρές. Μόνο που εγώ δείχνω ακίνητη ανάμεσα τους. Και πολύχρωμη σε ένα ασπρόμαυρο παράλληλο κόσμο.



και δεν θέλω να ξεθωριάσω…


Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

παει καιρος...

δεν άλλαξε και τίποτα...όλα ίδια αλλά λίγο πιο ήρεμα...

εδώ γύρω κι εγώ...δεν έφυγα στα αλήθεια, απλά για λίγο πάγωσε ο χρόνος γύρω από 'μένα...

γνωστά τα βράδυα που έρχονται. Θα 'ναι από αυτά που γεμίζουν όνειρα...μια νεράϊδα θα ξανάρθει κοντά μου να με γεμίσει αστρόσκονη. Απλά έπρεπε να περιμένω να σκάσει απ' το κουκούλι της.  Ο Χειμώνας θα 'ναι η δική της άνοιξη...

ας την περιμένω λοιπόν...

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

κοίτα...

«κοίτα τι έχουν κάνει…


έχουν χτίσει τον ουρανό ως εκεί που δεν πάει άλλο»



ονειρεύτηκα πάλι…ένα τεράστιο φεγγάρι…σε μία πόλη που δεν ζω…πίσω από ένα μνημείο που δεν ξέρω…να συναγωνίζονται ποιο είναι το πιο φωτεινό…εγώ να προσπαθώ να παγώσω τη στιγμή και να βλέπω μόνο την αντανάκλαση μου στο αρνητικό…και κάποιοι ασυνείδητοι να έχουν χτίσει όλο τον ουρανό…

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

ψάχνω

μια όμορφη πόλη. Που τα όρια της ρευστά. Που χαμογελάει σε κάθε στροφή. Που τραγουδάει σε κάθε πλατεία. Τα χρώματά της ζωντανά. Παλλόμενη γύρω από εμένα. Ανάμεσα σε ουρανό και γη, στον ορίζοντα. Πάντα στο ενδιάμεσο. Εγώ να σκαρφαλώνω κι αυτή να γέρνει προς τα μένα. Να ‘ναι φτιαγμένη από σύννεφα. Πεδίο για όνειρα. Αιθέρια να με τυλίγει, να με παραπλανά, να με παρασύρει και να χορεύουμε παρέα. Αχλός, να φεύγει από τα δάχτυλά μου και πάντα να την ψάχνω.


Εκεί ζουν οι επιθυμίες. Εκεί πεθαίνουν οι φόβοι.


Εδώ είμαι εγώ και κάποιες ωραίες ώρες σαν να ‘μαι ταυτόχρονα κι εκεί…

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

κυνηγώντας το εφήμερο

χάνομαι. Εδώ και καιρό. Προσπαθώ να συλλάβω μια στιγμή, μικρή αλλά τόσο καθοριστική. Να καταγράψω, ίσως να εγκλωβίσω με όποιο τρόπο  μπορώ λίγη από τη μαγεία. Την πλησιάζω και ένα τεράστιο χαμόγελο βολεύεται στο πρόσωπό μου. Δεν ονειροβατώ…το ξέρω, είναι αστρόσκονη που δεν θα μείνει στα δάχτυλά μου αλλά θα έχω τη μυρωδιά της.



Τα όνειρα της νύχτας χορεύουν στα πλατό του παραλόγου. Διάσημοι άσημοι, φαντάσματα από τα παλιά με κυνηγάνε με φωνάζουν…Τι να με θέλουν; Αφού προτιμώ αυτά τις μέρας…έχουν πιο πολλά χρώματα και είναι σχεδόν άνοιξη…

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

σχολή

Το κεφάλι άνοιξε. Μία καθαρή τομή το έσκισε στα δύο. Από μέσα ξεχύθηκαν σκέψεις και εμμονές.  Σχήματα γκρι κι απόλυτα. Γεωμετρία στη σκέψη. Γεωμετρία στην αντίληψη. Γεωμετρία στην πρόθεση.


Πως θα μάθω να πετάω;

Σε ένα όνειρο ζω. Το γεωμετρικό τόπο των εμμονών μου. Οι επιθυμίες στην άκρη. Δεν τις αναγνωρίζω πια.

Ρέουν οι κύβοι, ανεβαίνουν στον ουρανό. Τι πάνε να κάνουν πάλι;

Προσγείωση. Απογείωση.

Αναρωτιέμαι.

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

βράδυ

ακούω


“γιατί


όταν κοιμάσαι γίνεσαι παιδί, χαρταετός, παλίρροια, ταξιδιάρικο πουλί.



εσύ έφυγες


εγώ είχα μείνει εκεί μέχρι που έσπασε το χρώμα και ήρθε το πρωί”



εμμονές


εδώ, εκεί, παντού. Αυστηρές, χρωματιστές, απόλυτες.


Πότε τελειώνουν; Ποτέ ευτυχώς. Ας μείνουν…είναι καλή παρέα.


που είσαι;


Πάλι μόνη μου μιλάω. Πάλι με τον εαυτό μου τα έβαλα. Για να μην σκέφτομαι τους άλλους. Πάλι με ψάχνω. Πάντα με ψάχνω.


Διαφορετικά πράγματα έρχονται στο μυαλό μου. Με καμία συνοχή, με καμία σύνδεση. Η προσοχή μου διαχέεται σε ένα παράλληλο σύμπαν. Εκεί όλα είναι δυνατά και δεν ξέρω που να πρωτοκοιτάξω. Κάποια στιγμή πρέπει κάπου να επικεντρωθώ μάλλον. Δεν μπορώ να είμαι παντού. Είναι ψέμα.


Τώρα που τέλειωσε η αγγαρεία ίσως και να την βρω την άκρη μου. Κουράστηκα να παραληρώ και να προσποιούμαι.


Πού είναι τα όνειρα μου; Με παράτησαν εδώ και καιρό. Μου λείπουν! Κάτι αλλάζει. Γυρνάνε πίσω ανανεωμένα, πιο δικά μου από πριν. Τα περιμένω. Να βγω κι εγώ από το τέλμα μου. Αυτή η δίνη που προσπαθεί να με τραβήξει κι εγώ αντιστέκομαι έχει γίνει ασπρόμαυρη. Και με κούρασε. Άρχισε τόσο διασκεδαστική, τόσο ελπιδοφόρα, αλλά διακλαδώθηκε και με οδήγησε σε άλλο δρόμο. Κάπως νοσταλγικό και σίγουρα δεν θέλω να πάω προς τα εκεί.


Βεβιασμένα γυρνάω στις εμμονές μου. Τάχα δικές μου είναι ή έχουν εμφυτευτεί μέσα μου με το ζόρι. Ωραία αποτελέσματα όμως είμαι εγώ μέσα σε αυτά; Πέρα από το ωραίο, πέρα από το ευχάριστο, πέρα από το προφανές.


Θα έπρεπε πάντως. Λέξη φάντασμα γαμώτο, όμως πώς να ξεφύγεις.


ξέρω πως


θα ονειρευτώ


ένα ταξίδι. Ένα φευγιό απ’ όλα. Να χαθώ μέσα μου, να χαθώ στον κόσμο. Να μην ξέρω που είμαι και λυτρωτικά να επαναπροσδιοριστώ. Να ξυπνήσω άλλος άνθρωπος. Γεμάτος και έτοιμος για καινούρια ταξίδια, νοητά όμως τόσο ελκυστικά.


Χρώματα να ξεχυθούν μέσα μου μέχρι να σπάσουν, να γίνουν καθαρό φως, να μείνουν φόρμες και αυτές να γίνουν ιδέες. Και να ξαναγίνω παιδί που παίζει με όλα αυτά. Χωρίς απώτερο σκοπό. Το παιχνίδι για το παιχνίδι. Η περιπλάνηση για την περιπλάνηση. Το ταξίδι για το ταξίδι.


Άλλωστε το ξέρω το τέρμα του. Πάλι εδώ γύρω θα γυρίσω. Να ψάχνω κάτι απροσδιόριστο, να μονολογώ και να γράφω τα ίδια πράγματα.


Δεν περιμένω τίποτα. Οπότε θα το απολαύσω.


Αφού ξεκίνησε ας γίνω κομμάτι του.

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

πάλι βροχή

καθησυχαστική κι όμως με ροκανίζει όλη μέρα. Ξεπλένει τα χρώματα των ημερών. Πνίγει τις μουσικές και τις φωνές που έρχονται από παντού. Ξεβάφει την μαγική πόλη…Πόσο ταιριαστή σήμερα!


Ψεύτικες μέρες ή αληθινές; Δεν μπορώ να ξεχωρίσω και προσμένω την ώρα που θα κοπάσει η βροχή. Ίσως τότε καταλάβω. Ψεύτικη εγώ μες στην κρυφή αλήθεια μου και φοβάμαι να βγω μην τυχόν με ξεπλύνει κι εμένα.


Διονυσιακές εποχές και δεν τους πάει η μελαγχολία. Δεν τους πάνε ούτε οι αριθμοί που γυρίζουν στο κεφάλι μου. Και με κούρασαν, τους βαρέθηκα κι αυτούς κι ας ντύθηκαν γιορτινά για να με ξεγελάσουν, κι ας φόρεσαν μάσκες και στολές, κι ας έκαναν ότι χορεύουν για να με παρασύρουν. Ψέμα ήταν…δεν ήταν μεθυσμένοι. Ο τετράγωνος χορός τους τους πρόδωσε.

ξημερώνει

πολύ αργά όμως. Ο χρόνος ξαφνικά άλλαξε τέμπο. Τώρα κυλάει αργά και κουραστικά. Πόσο μακριά φαντάζει η λύτρωση. Τα όνειρα μόνο προσωρινή είναι και τα δικά μου στέρεψαν τώρα τελευταία.


Κακό. Αλλά δικό μου. Η σκέψη μου με πληγώνει σήμερα. Ας πληγώσει μόνο εμένα για απόψε.


Ελπίζω στα όνειρα που έρχονται.


καληνύχτα…

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

απόγευμα

και όλες μου οι άμυνες σε επιφυλακή, κι όμως υποχώρησαν μπροστά στον εχθρό. Στρατηγικά ίσως, αποδιοργανωτικά όμως.


Το μυαλό μου γυρίζει στην ίδια δίνη μέρες τώρα χωρίς σταματημό. Οι εικόνες αλλάζουν, η κίνηση όμως μία. Ένας τρελός στροβιλισμός που επιταχύνει ή επιβραδύνει ανάλογα με τη διάθεσή μου. Όλα γύρω μου με καλούν να γίνω κομμάτι του, να εγκατασταθώ στο μάτι του κυκλώνα. Εγώ, μοναδική σταθερά να ενορχηστρώνω όλη την κίνηση.


Περίεργο πράγμα ο χρόνος. Περίεργο και η σκέψη. Όταν επιβάλλεται να τιθασευτεί, αυτή τρέχει όσο πιο μακριά μπορεί. Άντε να την πιάσω πάλι…


Ονειρεύομαι συνέχεια αυτές τις μέρες. Με μάτια ανοιχτά μόνο. Μία πολύχρωμη κορδέλα να στροβιλίζεται γύρω μου. Σιγά σιγά με ακουμπάει, τυλίγει όλο μου το σώμα. Γίνεται δεύτερο δέρμα μου και μόλις με αφομοιώσει τινάζεται με δύναμη μακριά μου και με αφήνει γυμνή. Απλώνεται σε όλη την πόλη, σχηματίζει γερανούς και κύβους. Δένει ανθρώπους. Εγώ πάντα από ψηλά, μοναδικός πανόπτης του δικού μου δημιουργήματος.


και τώρα fast forward.

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

βραδινές σκέψεις ξανά

κάτι έχει αλλάξει. Τόσα σχήματα, τόσα χρώματα, τόσες μουσικές. Όλα στριφογύριζαν στο μυαλό μου, κι όμως τίποτα δεν κατάφερα πάλι. Όλα κάτι άλλο θύμιζαν, κάτι απ’ τα παλιά, απ’ αυτά που ξεχνάω σιγά σιγά. Και όλο πίσω γυρνάω χωρίς να το θέλω.


Θα το ξορκίσω λοιπόν.


Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα…


βραδινές σκέψεις


Γράφοντας χωρικά. Ο χώρος κάτω από τη κουβέρτα, μία φωλιά, ένας άλλος κόσμος. Το δικό μου παράλληλο σύμπαν. Η ασφάλεια και γύρω το κενό, το τίποτα, η ανυπαρξία και φόβος. Για το άγνωστο, για την αδυναμία να αντιληφθώ οτιδήποτε με ξεπερνάει. Πόσο λυπηρή διαπίστωση. Πόσο μικροί είμαστε τελικά! Κλεισμένοι μέσα στο δικό μας παράλληλο χώρο. Κλεισμένοι μέσα στον εαυτό μας και τάχα γιατί;


Πάντα θα είναι μια κουβέρτα. Το όριο, το σύνορο, το εύπλαστο τείχος μου που ποτέ δεν κλέβει χώρο από μένα αλλά μόνο για μένα διεκδικεί κάτι λίγο από το χώρο των άλλων. Και είναι σπουδαία κατάκτηση. Η κουβέρτα μου, αυτός ο μικρός εύπλαστος απατεώνας μου. Σ’ αυτή χωράνε μόνο οι φίλοι μου, οι δικοί μου. Σ’ αυτούς παραχωρώ λίγο από μένα κι αν τύχει κι αφεθώ, ίσως βγω από το κουκούλι μου και τότε θα φυλάει τους άλλους. Κι εγώ πάλι μόνη κι απροστάτευτη βορρά στο σύμπαν και το αστρικό μεγαλειώδες κενό του. Περιμένω καρτερικά να με κατασπαράξει.


Φοβάμαι πως θα μείνω  ε κ ε ι  να αιωρούμαι στο τίποτα δίχως  να μπορώ να αφομοιωθώ, δίχως να μπορώ να μετακινηθώ.


Εγώ, μια μαύρη τρύπα μες στην ανυπαρξία μου. Να είμαι τα πάντα και τίποτα συγχρόνως, όλος ο χώρος ο αληθινός και ο μη χώρος ο φανταστικός, ύλη και αντιύλη την ίδια στιγμή. Το φάντασμα του εαυτού μου κλεισμένο σε μια αόρατη φυλακή, τόσο νοητή όσο και πραγματική. Με τόση υλικότητα όση το δέρμα μου μπορεί να ορίσει, με τόση κενή υπόσταση που ο εγκέφαλός μου στο τέλος θα ανατιναχθεί.


Και όλο αυτό θέλω να πλησιάσω, να το ψηλαφίσω, να το αφουγκραστώ. Και φευ πως; Αφού διαρκώς κλείνομαι στη σπηλιά μου, στο ίδιο κρεβάτι πάντα κάτω από την ίδια κουβέρτα.

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

ξύπνησα από λήθαργο…

τώρα ένας άλλος κόσμος. Μαγικές πύλες για άλλους κόσμους. Παράθυρα ουρανού σε γκρίζες πολυκατοικίες. Κι εγώ η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Το φως με οδηγεί. Ισχυρό, λευκό με φωνάζει. Ζητάει προσοχή, σημασία. Αναπαράγει την πραγματικότητα με ένα τρόπο μοναδικό, σχεδόν μαγικό. Πόσο διαφορετική φαντάζει τώρα…

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

βραδυ ξανα

και πάλι μόνη.  Μια κουβέρτα, μια οθόνη που τρεμοπαίζει και σκόρπιες λέξεις στο μυαλό μου. Προσπαθώ να τις καταγράψω, να τις βάλω σε μια σειρά έτσι ώστε να βγάλουν νόημα, να αποκτήσουν περιεχόμενο, να μου δώσουν να καταλάβω κι εγώ τι προσπαθούν να μου πουν. Για μένα μόνο. Τι ώρα κι αυτή…Προσπαθώ πάλι να ξεφύγω από τους φόβους μου, ψάχνω τα όνειρα μου να με λυτρώσουν για ακόμα μια φορά από τον εαυτό μου.



Τι προσπαθώ να μου πω; Θα καταλάβω ποτέ; Χίμαιρα εγώ η ίδια μήπως; Προσπαθώ να με πιάσω πάλι…δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα τα καταφέρω, κάπου θα με βρω να περιπλανιέμαι και τότε θα με αιφνιδιάσω. Εγώ κυνηγός και θήραμα συγχρόνως…



Και για μια φορά ακόμη μία η προσωρινή λύση, στην αγκαλιά του Μορφέα θα παραδοθώ, και δεν θα είμαι άλλο μόνη. Θα μου ψιθυρίσει στο αυτί τις πιο γλυκές και περίεργες ιστορίες κι εγώ θα βαλθώ να τις σκηνοθετήσω όσο καλύτερα μπορώ στην ταινία που μοναδικός θεατής ο εαυτός μου.



καληνύχτα λοιπόν…