κυνηγώντας το εφήμερο

χάνομαι. Εδώ και καιρό. Προσπαθώ να συλλάβω μια στιγμή, μικρή αλλά τόσο καθοριστική. Να καταγράψω, ίσως να εγκλωβίσω με όποιο τρόπο  μπορώ λίγη από τη μαγεία. Την πλησιάζω και ένα τεράστιο χαμόγελο βολεύεται στο πρόσωπό μου. Δεν ονειροβατώ…το ξέρω, είναι αστρόσκονη που δεν θα μείνει στα δάχτυλά μου αλλά θα έχω τη μυρωδιά της.

Τα όνειρα της νύχτας χορεύουν στα πλατό του παραλόγου. Διάσημοι άσημοι, φαντάσματα από τα παλιά με κυνηγάνε με φωνάζουν…Τι να με θέλουν; Αφού προτιμώ αυτά τις μέρας…έχουν πιο πολλά χρώματα και είναι σχεδόν άνοιξη…

σχολή

Το κεφάλι άνοιξε. Μία καθαρή τομή το έσκισε στα δύο. Από μέσα ξεχύθηκαν σκέψεις και εμμονές.  Σχήματα γκρι κι απόλυτα. Γεωμετρία στη σκέψη. Γεωμετρία στην αντίληψη. Γεωμετρία στην πρόθεση.

Πως θα μάθω να πετάω;

Σε ένα όνειρο ζω. Το γεωμετρικό τόπο των εμμονών μου. Οι επιθυμίες στην άκρη. Δεν τις αναγνωρίζω πια.

Ρέουν οι κύβοι, ανεβαίνουν στον ουρανό. Τι πάνε να κάνουν πάλι;

Προσγείωση. Απογείωση.

Αναρωτιέμαι.

βράδυ

ακούω

“γιατί

όταν κοιμάσαι γίνεσαι παιδί, χαρταετός, παλίρροια, ταξιδιάρικο πουλί.

…

εσύ έφυγες

εγώ είχα μείνει εκεί μέχρι που έσπασε το χρώμα και ήρθε το πρωί”

εμμονές

εδώ, εκεί, παντού. Αυστηρές, χρωματιστές, απόλυτες.

Πότε τελειώνουν; Ποτέ ευτυχώς. Ας μείνουν…είναι καλή παρέα.

που είσαι;

Πάλι μόνη μου μιλάω. Πάλι με τον εαυτό μου τα έβαλα. Για να μην σκέφτομαι τους άλλους. Πάλι με ψάχνω. Πάντα με ψάχνω.

Διαφορετικά πράγματα έρχονται στο μυαλό μου. Με καμία συνοχή, με καμία σύνδεση. Η προσοχή μου διαχέεται σε ένα παράλληλο σύμπαν. Εκεί όλα είναι δυνατά και δεν ξέρω που να πρωτοκοιτάξω. Κάποια στιγμή πρέπει κάπου να επικεντρωθώ μάλλον. Δεν μπορώ να είμαι παντού. Είναι ψέμα.

Τώρα που τέλειωσε η αγγαρεία ίσως και να την βρω την άκρη μου. Κουράστηκα να παραληρώ και να προσποιούμαι.

Πού είναι τα όνειρα μου; Με παράτησαν εδώ και καιρό. Μου λείπουν! Κάτι αλλάζει. Γυρνάνε πίσω ανανεωμένα, πιο δικά μου από πριν. Τα περιμένω. Να βγω κι εγώ από το τέλμα μου. Αυτή η δίνη που προσπαθεί να με τραβήξει κι εγώ αντιστέκομαι έχει γίνει ασπρόμαυρη. Και με κούρασε. Άρχισε τόσο διασκεδαστική, τόσο ελπιδοφόρα, αλλά διακλαδώθηκε και με οδήγησε σε άλλο δρόμο. Κάπως νοσταλγικό και σίγουρα δεν θέλω να πάω προς τα εκεί.

Βεβιασμένα γυρνάω στις εμμονές μου. Τάχα δικές μου είναι ή έχουν εμφυτευτεί μέσα μου με το ζόρι. Ωραία αποτελέσματα όμως είμαι εγώ μέσα σε αυτά; Πέρα από το ωραίο, πέρα από το ευχάριστο, πέρα από το προφανές.

Θα έπρεπε πάντως. Λέξη φάντασμα γαμώτο, όμως πώς να ξεφύγεις.

ξέρω πως

θα ονειρευτώ

ένα ταξίδι. Ένα φευγιό απ’ όλα. Να χαθώ μέσα μου, να χαθώ στον κόσμο. Να μην ξέρω που είμαι και λυτρωτικά να επαναπροσδιοριστώ. Να ξυπνήσω άλλος άνθρωπος. Γεμάτος και έτοιμος για καινούρια ταξίδια, νοητά όμως τόσο ελκυστικά.

Χρώματα να ξεχυθούν μέσα μου μέχρι να σπάσουν, να γίνουν καθαρό φως, να μείνουν φόρμες και αυτές να γίνουν ιδέες. Και να ξαναγίνω παιδί που παίζει με όλα αυτά. Χωρίς απώτερο σκοπό. Το παιχνίδι για το παιχνίδι. Η περιπλάνηση για την περιπλάνηση. Το ταξίδι για το ταξίδι.

Άλλωστε το ξέρω το τέρμα του. Πάλι εδώ γύρω θα γυρίσω. Να ψάχνω κάτι απροσδιόριστο, να μονολογώ και να γράφω τα ίδια πράγματα.

Δεν περιμένω τίποτα. Οπότε θα το απολαύσω.

Αφού ξεκίνησε ας γίνω κομμάτι του.