Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

άτιτλο_01

ήρθε η ώρα να γράψω πάλι, μισο-μεθυσμένη, μισό-πεινασμένη, μισο-χαρούμενη, μονίμως μισή.


κατάρα μάλλον, ολόκληρη πότε θα γίνω πια δεν ξέρω, δεν ελπίζω.


λάθος γράμματα πατώ συνέχεια, κάθε λέξη βγαίνει διπλή από ανάγκη. κι όμως η πιο μεγάλη ανάγκη λέξη ανείπωτη, άγραφη θα μείνει, και σήμερα και για καιρό ακόμα πολύ.ίσως τα δάχτυλά μου πάνε μόνα τους κάποια στιγμή να την αγγίξουν αλλά κι αυτό αργεί.


ανορθόγραφες λέξεις, τόνοι που δεν μπαίνουν στη θέση τους, κείμενα συνειρμικά, αιθυλικά, αληθινά. που δε θα πούνε τίποτα, που θα χαθούν μέσα στον καπνό δανεικών τσιγάρων.που δεν αφορούν κανέναν γι αυτό και θα ξεχαστούν, σαν κι εμένα κι αυτά.


κάπου είναι καλοκαίρι, κάπου οι άνθρωποι αγαπιούνται, κάπου χορεύουν, κάπου κλαίνε, κι απ' όλους αυτούς εγώ μακριά.εδώ μονίμως φθινόπωρο κι ας έβαλα κοντομάνικα κι ας γέλασα δυνατά κι ας έκανα τη χαρούμενη για μια μέρα ολάκερη.


ευτυχώς μετρώ αντίστροφα. δυστυχώς ξεκινώ από το συν άπειρο