Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

πάλι βροχή

καθησυχαστική κι όμως με ροκανίζει όλη μέρα. Ξεπλένει τα χρώματα των ημερών. Πνίγει τις μουσικές και τις φωνές που έρχονται από παντού. Ξεβάφει την μαγική πόλη…Πόσο ταιριαστή σήμερα!


Ψεύτικες μέρες ή αληθινές; Δεν μπορώ να ξεχωρίσω και προσμένω την ώρα που θα κοπάσει η βροχή. Ίσως τότε καταλάβω. Ψεύτικη εγώ μες στην κρυφή αλήθεια μου και φοβάμαι να βγω μην τυχόν με ξεπλύνει κι εμένα.


Διονυσιακές εποχές και δεν τους πάει η μελαγχολία. Δεν τους πάνε ούτε οι αριθμοί που γυρίζουν στο κεφάλι μου. Και με κούρασαν, τους βαρέθηκα κι αυτούς κι ας ντύθηκαν γιορτινά για να με ξεγελάσουν, κι ας φόρεσαν μάσκες και στολές, κι ας έκαναν ότι χορεύουν για να με παρασύρουν. Ψέμα ήταν…δεν ήταν μεθυσμένοι. Ο τετράγωνος χορός τους τους πρόδωσε.

ξημερώνει

πολύ αργά όμως. Ο χρόνος ξαφνικά άλλαξε τέμπο. Τώρα κυλάει αργά και κουραστικά. Πόσο μακριά φαντάζει η λύτρωση. Τα όνειρα μόνο προσωρινή είναι και τα δικά μου στέρεψαν τώρα τελευταία.


Κακό. Αλλά δικό μου. Η σκέψη μου με πληγώνει σήμερα. Ας πληγώσει μόνο εμένα για απόψε.


Ελπίζω στα όνειρα που έρχονται.


καληνύχτα…

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

απόγευμα

και όλες μου οι άμυνες σε επιφυλακή, κι όμως υποχώρησαν μπροστά στον εχθρό. Στρατηγικά ίσως, αποδιοργανωτικά όμως.


Το μυαλό μου γυρίζει στην ίδια δίνη μέρες τώρα χωρίς σταματημό. Οι εικόνες αλλάζουν, η κίνηση όμως μία. Ένας τρελός στροβιλισμός που επιταχύνει ή επιβραδύνει ανάλογα με τη διάθεσή μου. Όλα γύρω μου με καλούν να γίνω κομμάτι του, να εγκατασταθώ στο μάτι του κυκλώνα. Εγώ, μοναδική σταθερά να ενορχηστρώνω όλη την κίνηση.


Περίεργο πράγμα ο χρόνος. Περίεργο και η σκέψη. Όταν επιβάλλεται να τιθασευτεί, αυτή τρέχει όσο πιο μακριά μπορεί. Άντε να την πιάσω πάλι…


Ονειρεύομαι συνέχεια αυτές τις μέρες. Με μάτια ανοιχτά μόνο. Μία πολύχρωμη κορδέλα να στροβιλίζεται γύρω μου. Σιγά σιγά με ακουμπάει, τυλίγει όλο μου το σώμα. Γίνεται δεύτερο δέρμα μου και μόλις με αφομοιώσει τινάζεται με δύναμη μακριά μου και με αφήνει γυμνή. Απλώνεται σε όλη την πόλη, σχηματίζει γερανούς και κύβους. Δένει ανθρώπους. Εγώ πάντα από ψηλά, μοναδικός πανόπτης του δικού μου δημιουργήματος.


και τώρα fast forward.