πως είναι βράδια σαν κι αυτά που κάτι υπόγειο ταράζει την πόλη. Μια δίκαννη καραμπίνα εκπυρσοκροτεί και σαν σε σεισμό η πόλη δονείται. Οι σφαίρες τρέχουν κι εγώ τις προλαβαίνω στην ελεύθερη πτώση τους. Στήνω ένα φράγμα μπροστά τους που όλο κινείται, λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω, προσπαθώντας να μαντέψει την καμπύλη τους. Φοβάμαι μην τις χάσω γιατί σ’ αυτές ελπίζω, σχεδόν σίγουρη πως θα γίνουν σκάγια, κι αυτά άνθρωποι, χορός και μουσική.
Ο καθένας με τα δικά του ακουστικά, σε ένα δικό του κόσμο, με μια δική του μουσική να χορεύει για μένα χωρίς να το ξέρει.
Τους βλέπω και χαμογελάω, τους κάνω κουκίδες και προσπαθώ να καταλάβω το ψηφιδωτό που εμφανίζεται μπρος μου...Όμως όλο αλλάζει, τα ανθρώπινα πίξελ αναβοσβήνουν. Με γοητεύουν, με ζαλίζουν, μέχρι που βρίσκομαι ν’ αναρωτιέμαι μήπως χάθηκα κάπου στην πορεία…
Αλήθεια, πώς κάνω reboot...?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου