χάνομαι. Εδώ και καιρό. Προσπαθώ να συλλάβω μια στιγμή, μικρή αλλά τόσο καθοριστική. Να καταγράψω, ίσως να εγκλωβίσω με όποιο τρόπο μπορώ λίγη από τη μαγεία. Την πλησιάζω και ένα τεράστιο χαμόγελο βολεύεται στο πρόσωπό μου. Δεν ονειροβατώ…το ξέρω, είναι αστρόσκονη που δεν θα μείνει στα δάχτυλά μου αλλά θα έχω τη μυρωδιά της.
Τα όνειρα της νύχτας χορεύουν στα πλατό του παραλόγου. Διάσημοι άσημοι, φαντάσματα από τα παλιά με κυνηγάνε με φωνάζουν…Τι να με θέλουν; Αφού προτιμώ αυτά τις μέρας…έχουν πιο πολλά χρώματα και είναι σχεδόν άνοιξη…
Το εφήμερο μικρή μου δεν το κυνηγάς. Είναι εδώ. Απλά το παίρνεις ή όχι. Πρόλαβε την Άνοιξη πριν Καλοκαιριάσει...
ΑπάντησηΔιαγραφή