στιγμές που για λίγο είσαι αόρατος σε κάποιους μόνο, επιλεκτικά ορατός σε άλλους, σε κάποιους ημιδιάφανος κοντά στο πλέγμα, κοντά στο δίκτυο, στις παρυφές ίσως αυτού.
στιγμές κάπως επικίνδυνες, ένα άλμα εγκλωβισμένο σε ένα κατακόρυφο προστατευτικό δίχτυ έτοιμο να υποχωρήσει κάτω απ’ το βάρος σου.
και στον ορίζοντα το κενό! Κλίμακες στον αέρα που σαν σε όνειρο πλησιάζουν τα σύννεφα με όρους γης.
Ένα πρωί δυο μάτια κοίταξαν χαμηλά. Μέσα από δυο θεόρατες τρύπες είδαν το αρχείο λουσμένο στο φως. Οι άνθρωποι τυφλώθηκαν. Μες στο σκοτάδι τους ψηλάφιζαν τα δεδομένα. Αντί γι’ αυτά έβρισκαν τρύπες, σκάλες, τουαλέτες.
Και τα μάτια γέλασαν. Σαν να τους έριξαν στην παγίδα τους. Σαν να κατάλαβαν πως τίποτα άλλο δεν είχε νόημα. Μόνο τα ανεβάσματα και τα κατεβάσματα. Τόσες τρύπες κι αυτοί στο σκοτάδι τους.
Και τότε τα μάτια δάκρυσαν κάτω από το λάθος τους. Αφού το φως τους τύφλωνε είχαν αποτύχει, έψαχναν αυτό που δεν μπορούσαν να βρουν.
Και τα φώτα έσβησαν, και τα μάτια χάθηκαν, και οι τρύπες έκλεισαν
Το μόνο που έμεινε ήταν κάτι ίχνη στα υπόγεια. Κάτι μυστικές κατακόμβες που δεν έφτασε το φως.
Εκεί είχαν μείνει κάποιοι τρωγλοδύτες που έβλεπαν ακόμα στα σκοτάδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου