βραδινές σκέψεις ξανά

κάτι έχει αλλάξει. Τόσα σχήματα, τόσα χρώματα, τόσες μουσικές. Όλα στριφογύριζαν στο μυαλό μου, κι όμως τίποτα δεν κατάφερα πάλι. Όλα κάτι άλλο θύμιζαν, κάτι απ’ τα παλιά, απ’ αυτά που ξεχνάω σιγά σιγά. Και όλο πίσω γυρνάω χωρίς να το θέλω.

Θα το ξορκίσω λοιπόν.

Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα…

βραδινές σκέψεις

Γράφοντας χωρικά. Ο χώρος κάτω από τη κουβέρτα, μία φωλιά, ένας άλλος κόσμος. Το δικό μου παράλληλο σύμπαν. Η ασφάλεια και γύρω το κενό, το τίποτα, η ανυπαρξία και φόβος. Για το άγνωστο, για την αδυναμία να αντιληφθώ οτιδήποτε με ξεπερνάει. Πόσο λυπηρή διαπίστωση. Πόσο μικροί είμαστε τελικά! Κλεισμένοι μέσα στο δικό μας παράλληλο χώρο. Κλεισμένοι μέσα στον εαυτό μας και τάχα γιατί;

Πάντα θα είναι μια κουβέρτα. Το όριο, το σύνορο, το εύπλαστο τείχος μου που ποτέ δεν κλέβει χώρο από μένα αλλά μόνο για μένα διεκδικεί κάτι λίγο από το χώρο των άλλων. Και είναι σπουδαία κατάκτηση. Η κουβέρτα μου, αυτός ο μικρός εύπλαστος απατεώνας μου. Σ’ αυτή χωράνε μόνο οι φίλοι μου, οι δικοί μου. Σ’ αυτούς παραχωρώ λίγο από μένα κι αν τύχει κι αφεθώ, ίσως βγω από το κουκούλι μου και τότε θα φυλάει τους άλλους. Κι εγώ πάλι μόνη κι απροστάτευτη βορρά στο σύμπαν και το αστρικό μεγαλειώδες κενό του. Περιμένω καρτερικά να με κατασπαράξει.

Φοβάμαι πως θα μείνω  ε κ ε ι  να αιωρούμαι στο τίποτα δίχως  να μπορώ να αφομοιωθώ, δίχως να μπορώ να μετακινηθώ.

Εγώ, μια μαύρη τρύπα μες στην ανυπαρξία μου. Να είμαι τα πάντα και τίποτα συγχρόνως, όλος ο χώρος ο αληθινός και ο μη χώρος ο φανταστικός, ύλη και αντιύλη την ίδια στιγμή. Το φάντασμα του εαυτού μου κλεισμένο σε μια αόρατη φυλακή, τόσο νοητή όσο και πραγματική. Με τόση υλικότητα όση το δέρμα μου μπορεί να ορίσει, με τόση κενή υπόσταση που ο εγκέφαλός μου στο τέλος θα ανατιναχθεί.

Και όλο αυτό θέλω να πλησιάσω, να το ψηλαφίσω, να το αφουγκραστώ. Και φευ πως; Αφού διαρκώς κλείνομαι στη σπηλιά μου, στο ίδιο κρεβάτι πάντα κάτω από την ίδια κουβέρτα.