σκέφτομαι…

χωρίς  εικόνες…μόνο με λόγια, άχρωμα, συνηθισμένα. Κι αυτά όλο μοιάζουνε τα ίδια.

Ψάχνω σ’ αυτά σχήματα και χρώματα, αλλά δύσκολο μου ήταν πάντα…Γιατί είναι ισχυρές οι λέξεις, καθορισμένες πριν από μένα εντός μου, κι εγώ μικρή για να τις ξεπεράσω, για να βρω τα κρυμμένα τους μυστικά.

Τις αφήνω να με παρασέρνουν, να με ορίζουν σχεδόν, σε ένα περίεργο χορό από σύμβολα και γραμματοσειρές. Μόνο που εγώ δείχνω ακίνητη ανάμεσα τους. Και πολύχρωμη σε ένα ασπρόμαυρο παράλληλο κόσμο.

και δεν θέλω να ξεθωριάσω…