απόγευμα

και όλες μου οι άμυνες σε επιφυλακή, κι όμως υποχώρησαν μπροστά στον εχθρό. Στρατηγικά ίσως, αποδιοργανωτικά όμως.

Το μυαλό μου γυρίζει στην ίδια δίνη μέρες τώρα χωρίς σταματημό. Οι εικόνες αλλάζουν, η κίνηση όμως μία. Ένας τρελός στροβιλισμός που επιταχύνει ή επιβραδύνει ανάλογα με τη διάθεσή μου. Όλα γύρω μου με καλούν να γίνω κομμάτι του, να εγκατασταθώ στο μάτι του κυκλώνα. Εγώ, μοναδική σταθερά να ενορχηστρώνω όλη την κίνηση.

Περίεργο πράγμα ο χρόνος. Περίεργο και η σκέψη. Όταν επιβάλλεται να τιθασευτεί, αυτή τρέχει όσο πιο μακριά μπορεί. Άντε να την πιάσω πάλι…

Ονειρεύομαι συνέχεια αυτές τις μέρες. Με μάτια ανοιχτά μόνο. Μία πολύχρωμη κορδέλα να στροβιλίζεται γύρω μου. Σιγά σιγά με ακουμπάει, τυλίγει όλο μου το σώμα. Γίνεται δεύτερο δέρμα μου και μόλις με αφομοιώσει τινάζεται με δύναμη μακριά μου και με αφήνει γυμνή. Απλώνεται σε όλη την πόλη, σχηματίζει γερανούς και κύβους. Δένει ανθρώπους. Εγώ πάντα από ψηλά, μοναδικός πανόπτης του δικού μου δημιουργήματος.

και τώρα fast forward.