Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

0_1

κι όταν οι μουσικές σωπάσουν και τα μάτια σου κλείσουν καμία γαλήνη, αγριεμένα μυαλά ψάχνουν βία και αίμα. δικό μου να στραγγίζει από κάθε πόρο κορμιού που δεν ανταποκρίνεται.  σαν τα ζόμπι που έκρυβες σήμερα θα ρθουν να σου κολλήσουν τη φωτογραφία άλλης πάνω σου. λίγο πιο όμορφης, χαμογελαστής και με καλύτερα ρούχα. θα σε διορθώσουν και η μάσκα θα μείνει αγκυλωμένη πάνω σου στην ίδια βολική πόζα για καιρό. μέχρι να λιώσεις εσύ από μέσα. και να μείνεις δισδιάστατη, χωρίς σκιά και σημεία προσαρμογής εύκαιρα για τον καθένα. δάχτυλα σε default χαιδεύουν μόνο το δικό σου κορμί και το παγωμένο σου μηχάνημα στο οποίο μέσα ζεις. ηλίθιες ομοικαταληξίες και κακή προφορά. άνθρωποι που δε σε έχουν ανάγκη και δικαιολογίες που βαρέθηκες να ακούς. γκρίνια χειρότερη κι από τον πιο κακό σου εαυτό. μίζερη και ατελής. ότι είπες για σένα γίνεται όλο και πιο ψέμματα. και νεύρα γεμάτη, και φθόνο και ζήλεια και να που έγινες ο μικρότερος άνθρωπος που θα μπορούσες. ούτε να γράψεις μια όμορφη πρόταση δεν μπορείς πια. κλέβεις τα μπαλόνια αλλονών κι εσύ ξέχασες το δικό σου πίσω. το δωσες να το φυλάνε μέχρι να γυρίσεις κι αυτό ξεφούσκωσε. κι αναρωτιέσαι μόνη σου δυνατά γιατί τα γράφεις όλα αυτά...βαυκαλίζεσαι γλυκιά μου ξανά. καταραμένη δε θα γίνεις ποτέ μονο θλιβερή και απεχθής. να περπατάς με το ζόρι στα καινούρια σου έπιπλα.  

0_0

δυνατές μουσικές που θα σε σώσουν. Σου υπόσχονται τα πάντα λίγο πριν από το τίποτα. Εκεί που τα όνειρα σου έχουν συρρικνωθεί σε μία πραγματικότητα που δεν είναι η ζωή σου. Σκέψεις πεζές, κεφάλι σε μέγκενη και ούτε καν ένα βαρετό ταξίδι για σένα. 

Αναμασάς τα ίδια παραμύθια σαν να μην τα βαρέθηκες, σαν να μην ξέρεις πως η πριγκίπισσα θα γίνει μια βαρετή νύφη στο τέλος. Ναρκοληπτικό μυαλό και μάτια νεκρά. Από μέσα θαμπό φως. Σημάδια φθοράς τα βλέπουν όλοι εκτός από σένα αφού κι ο καθρέφτης σου μόνο ψέματα έμαθε να λέει.

Μέχρι και τα χέρια που φανταζόσουν χάθηκαν. Τώρα μόνο ψεύτικα φουρφούρια που σε απογειώνουν, αιθέρια εσύ για πρώτη φορά και σε παρασέρνουν ριπές αέρα μέχρι τα φτερά να γίνουν λεπίδες και να κομματιάσουν τις σάρκες σου. Να σε ξεσκίσουν για να υποκύψεις στο βάρος σου και να ξαναβρεθείς στην κόλαση του έκτου που φτάνει μέχρι τα υπόγεια.

Να φοβάσαι σκιές εσύ που κάποτε ήσουν ατρόμητη, να ξορκίζεις τα φαντάσματά σου με μηχανικές γραφές και ψεύτικα χαμόγελα. Να κάνεις ότι ερωτεύεσαι κάθε πέντε λεπτά. Να προσποιείσαι την ειλικρίνειά σου, να ξεχνάς τη γλώσσα σου και να μιλάς μόνη σου.

Γιατί τα βράδια γίνονται όλο και πιο κρύα και δε σου 'μεινε τίποτα να κάψεις έκτος ίσως από κάτι χρωστούμενες σελίδες.