ονειρεύτηκα

πως έχτιζες μια φυλακή για να βγεις απ'τη δική σου. Αυτή που μόνη μπήκες μια ανοιξιάτικη μέρα.

Την φτιάχνεις σε μια χώρα απ'το μηδέν με πολλά νερά και γίγανες που σε τρομάζουν. Και για να νοιώσεις σαν κι αυτούς βάζεις μέσα τα νερά, μέσα τον αέρα και σηκώνεσαι στους αιθέρες. 

Με τροφίμους ιδανικούς που εσύ θα τους εκπαιδεύσεις να ζούνε μέσα στο δικό σου παραμύθι. Με λέξεις μεγάλες και χώρους να παίζουν. Μεγάλα παιδιά που κάτι έκαναν λάθος κι εσύ ένας θετός γονιός να τους μαλώνεις γλυκά.

Μάθε μόνο πως κανένας δε θα τιμωρήσει κι εσένα, ίσως απλά να σε εκπαιδεύσει με χώρους και χορούς άλλους. Με άλλο Foucault  και κιναισθησία προσωπική.

Κι ας μην στηρίζεται πουθενά, τα όνειρα είναι καμωμένα απ'τους δικούς τους κανόνες.

αυτές οι Κυριακές...

που ο καιρός μοιάζει κάπως καλύτερος και ένας ζεστός καφές που μήνες τώρα σου 'χα υποσχεθεί. Που από παράξενα όνειρα πετάγεσαι ώρες περίεργες για σένα.

κι από όνειρο σε όνειρο ξανά...γιατί τι άλλο μπορεί να είναι αυτή η περίεργη ζωή. Που μοιάζει με άλλης κι όμως δική μου, με το ζόρι. Ημιτελής αυτή , σε αναμονή εγώ.

αυτές οι κυριακές με αταίριαστα ξυπνήματα ανθρώπων που συνπάρχουν όλοι μαζί στο ίδιο όνειρο γιατί αλλιώς μάλλον δε γίνεται.

αυτές οι κυριακές που νοσταλγούν κάποιες άλλες με λίγο δυνατότερο ήλιο και κάπως περισσότερους ανθρώπους, πνιγμένους σε μια ρουτίνα που δεν μπορώ να έχω πια.

αυτες οι κυριακές που μόνο έρωτα ζητούν

και ίσως κάποια γνώριμη εφημερίδα...