Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

0_4

λόγια αδιάβαστα κι ελληνικά

πάει καιρός που βγήκε από το χέρι μου κάτι άλλο από μουτζούρες αδύνατον να διαβαστούν από το άμαθο στα γραπτά μου μάτι αλλά κι από μένα την ίδια.
αλλά ένα κόκκινο βιβλίο φτάνει κιόλας στο τέλος του. μια μέρα να δεις θα το διαβάσω.

πως να ζουν οι άνθρωποι μακριά από αυτούς που αγαπάνε.
Τόσο δύσκολα και εύκολα που τους πονάει. θυμούνται τον καλό τους εαυτό από ανάγκη. κανένας δε θα τους συγχωρήσει αν είναι κάτι λιγότερο από αυτό. Αν πέσουν στην παγίδα  μένουν μόνοι τους σε μεγάλα κρεβάτια κάτι παρασκευές βράδια.

με παντελόνια λίγο πιο φαρδιά από το κανονικό, με γυμνά πέλματα σημαδεμένα από όμορφα παπούτσια, με στάση ανάποδη και μουσικές θηλυκές. με φόντο χρυσαφιά λουλούδια, το αίμα να κατεβαίνει αργά και να κάνει λίγο λίγο, ένα κορμί να τρέμει, να αναστατώνεται, να αλλάζει υφή, να γυρνάει το χρόνο πίσω, τότε που τραχύ και σκληρό δεν ένοιωθε τόσο αδύναμο.

κορμί ξένο. την ύπαρξη του αρνούμαι για χρόνια, μιας και πάλι, και πάντα, για μένα μιλάω. ένα εγώ, ένα κι αυτό και σε σύγκρουση μονίμως. αυτό να απλώνεται και εγώ να μην μπορώ να το γεμίσω. να συρρικνώνομαι και να κρύβομαι πίσω του. απεχθές για μένα και για όλους τους άλλους. αυτό να ζητάει κι εγώ να μην του δίνω τίποτα. να το περιορίζω μόνο σε αυτοαναφορικά αγγίγματα χωρίς ψυχή. και τώρα, μακριά από κάθε σιγουριά, κάθε αγκαλιά, ζεστό φαγητό και χάδια, να μαζεύεται, να συρρικνώνεται αυτό. τώρα του αρνούμαι κι άλλα, αυτά που το θέριευαν με τα χρόνια. υποκατάστατα όμως ήτανε. το μόνο που το πρόσφεραν ήταν κάπως λιγότερες ανατριχίλες.  παράλογα εγώ να διογκώνομαι, να βγαίνω από τα όρια του, να γίνομαι άλλη, πιο εγώ από ποτέ. να βλέπω το μέλλον όπως τότε που ήμουνα χαρούμενη κι ας μου λείπουν αυτοί που με κάνανε.

με σκέφτονται τάχα, με αγαπούν ακόμα...και υγρά να εκκρίνονται με κάθε τέτοια σκέψη από αυτό το ξένο πλάσμα που μέσα του κατοικώ. χαλασμένα υδραυλικά ανταποκρίνονται άχαρα κάθε που χτυπάω στα τοιχώματα του. εγώ να του σπάω σωλήνες επίτηδες για να πονάει κι αυτό που με κρατάει μέσα του. να επιδιορθώνω μετά ότι χάλασα πρόχειρα, να το γεμίζω εσωτερικές πληγές και μερεμέτια, μέχρι να ρθει η ώρα για να το φτιάξει απ' την αρχή κάποιος ειδικός.

κάθε μου γράμμα εδώ και τρία χρόνια κραυγή και κλάμα. για αγάπη και έρωτα και χαμόγελα και χάδια.

τι να ναι αυτό που αρνήθηκα εγώ από τον εαυτό μου και τι αυτό που μου αρνήθηκαν άλλοι.
χάθηκα σε ψευδαισθήσεις, χάθηκα από μένα, χάθηκα από πόνο, γενικά  χάθηκα. 

ξέρεις, με πονάει που μεγαλώνω, με πονάει που χωράει άλλους δυο σήμερα το κρεβάτι μου, με πονάει που σου λέω συνέχεια για τόσο καιρό τα ίδια λόγια, παράπονα, ιστορίες, με πονάει που μετά από ένα χρόνο έπρεπε να θυμηθώ ξανά το όνομα μου, με πονάει που με κοιτάς με οίκτο, με πονάει που ξέχασα το νούμερο σου, με πονάει πού όταν σου μιλάω είσαι τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι, με πονάει που είσαι μόνο εγώ, με πονάει που δεν είμαι όμορφη ποτέ, με πονάει που δεν είμαι πολύ έξυπνη, με πονάει που μιλάω χωρίς να σκέφτομαι, με πονάει που για να με αγαπάς πρέπει πρώτα να με μάθεις, με πονάει που για να σε αγαπώ πρέπει να περάσουν χρόνια.

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

άτιτλο_01

ήρθε η ώρα να γράψω πάλι, μισο-μεθυσμένη, μισό-πεινασμένη, μισο-χαρούμενη, μονίμως μισή.


κατάρα μάλλον, ολόκληρη πότε θα γίνω πια δεν ξέρω, δεν ελπίζω.


λάθος γράμματα πατώ συνέχεια, κάθε λέξη βγαίνει διπλή από ανάγκη. κι όμως η πιο μεγάλη ανάγκη λέξη ανείπωτη, άγραφη θα μείνει, και σήμερα και για καιρό ακόμα πολύ.ίσως τα δάχτυλά μου πάνε μόνα τους κάποια στιγμή να την αγγίξουν αλλά κι αυτό αργεί.


ανορθόγραφες λέξεις, τόνοι που δεν μπαίνουν στη θέση τους, κείμενα συνειρμικά, αιθυλικά, αληθινά. που δε θα πούνε τίποτα, που θα χαθούν μέσα στον καπνό δανεικών τσιγάρων.που δεν αφορούν κανέναν γι αυτό και θα ξεχαστούν, σαν κι εμένα κι αυτά.


κάπου είναι καλοκαίρι, κάπου οι άνθρωποι αγαπιούνται, κάπου χορεύουν, κάπου κλαίνε, κι απ' όλους αυτούς εγώ μακριά.εδώ μονίμως φθινόπωρο κι ας έβαλα κοντομάνικα κι ας γέλασα δυνατά κι ας έκανα τη χαρούμενη για μια μέρα ολάκερη.


ευτυχώς μετρώ αντίστροφα. δυστυχώς ξεκινώ από το συν άπειρο



Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

ερωτικά_1



είναι χυδαίο θαρρώ να ζουν οι άνθρωποι χωρίς έρωτα.
πως γίνεται να μην τον θες, να μην τον αποζητάς. αφού σε καίει το κορμί σου για χερια ξένα, αφού τα ματια σου γυαλίζουν από πόθο και ανάγκη.
πικραμένα χαμογελα όταν οι άλλοι ερωτεύονται.πως να μην ζηλέψεις όταν ξέρεις ότι οι δικες τους επιθυμίες θα βρούν τη φυσική τους κατάληξη.οι φόβοι θα χαθούν πάνω σε ένα κρεβάτι με τσαλακωμένα σεντόνια και ιδρωμένα σώματα. τα χαμογελα θα 'ρθούν αβίαστα κάτω από τον ήλιο με ένα χέρι να χαϊδεύει κάθε τόσο το δικό σου. και για λιγες στιγμες δεν είσαι άλλο μονος.
πως να αρνηθείς την ανάγκη σου να μπεις σε άλλο σώμα/να χωθείς κάτω από ένα δέρμα ξένο/να γευτείς τον άλλο/να γευτείς τον ερωτα/ να μεθύσεις/να ζαλιστείς και να πέσεις στη δίνη/να δεις εσενα σε ματια που μονο να σου χαμογελάνε ξέρουν/ να νοιώσεις το σώμα σου κάτω από σώμα άλλο/που σε βαραίνει και σε πονά/που απαιτεί και διεκδικεί/που του αντιστέκεσαι και του αφήνεσαι την ίδια στιγμή. να κρατάς την ανάσα σου γιατί μια άλλη σε καίει/να πνίγεσαι/να φωνάζεις/να κλείνεις τα ματια για να κρατήσει για πάντα/να μη βλέπεις /μονο να νοιώθεις/να γίνεσαι πόθος/αναστεναγμός/ευτυχής για στιγμές μετρημένες/να βγαίνεις από το σώμα σου για δευτερόλεπτα/ να χάνεις το μυαλό σου.
και μετά να γελάς/να καπνίζεις το ίδιο τσιγάρο/ να κανεις σχέδια/να λες ιστορίες και αστεία/να χορεύεις γυμνός/να γίνεσαι παιδί/να τρως φράουλες και να γεμίζεις ζουμιά τα σεντόνια.
να περνάνε οι μέρες, να γίνεται καλοκαίρι και να ψάχνεις άδειες παραλιες για να κάνετε μπάνιο γυμνοί. να κάνετε αγώνες στο κολύμπι/ να του βγάζεις τα αγκάθια από τους αχινούς/να του πετάς άμμο/να κάνετε βουτιές/ να χτυπάς στα βράχια/να γεμίζουν τα πόδια σου μελανιές/να σε φιλάει στις πληγές σου/ να σε κοροϊδεύει/ να γλύφει την αλμυρα από το σβέρκο σου/ να σου κάνει σημάδια καινούρια/να σε πονάει/να ματώνεις/να σε παρηγορεί/να σε παίρνει αγκαλιά με κλάματα/να τον χτυπάς/να σε φιλα/να θες να φύγεις/να μην μπορείς/ να σε δένει πάνω του/ να λύνεσαι και να χάνεσαι.
να γυρνάς από μονος σου γιατί η απουσία πονάει πιο πολυ/ γιατί είσαι λίγο χειρότερος μονος/ γιατί έμαθες σε αλλα χέρια και τα δικά σου άγρια κι απαίδευτα για σένα/σε γρατζουνάνε αντί να σε χαϊδέψουν/ σε καυλώνουν χωρίς να σε ικανοποιούν/σε χτυπάνε χωρίς να το θες/ δεν σου κάνουν σημάδια/δε σε ταλαιπωρούν/ πειθήνια και μηχανικά.
και γυρνάς. γιατί οι μελανιές σου ξεθώριασαν και έχεις τον άλλο ανάγκη να σου κάνει καινούριες.
αφού οι άνθρωποι μονο με έρωτα ζουν στ' αλήθεια, μέχρι τότε επιβιώνουν και περιμένουν.


Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Παίζουμε να χανόμαστε λοιπόν.

Ακόμα.

Να χανόμαστε μεταξύ μας. Εγώ από σένα κι εσύ από μενα. Εμείς από όλους κι εμείς από μας τις ίδιες.

Παίζουμε να χανόμαστε και κάπου σαν να ξέχασα σε ποιο γύρο να μαστε...τάχα εσύ θυμάσαι; κάπου σαν να ξέχασα που ήταν η αφετηρία...να τανε εκείνος ο παράταιρος ινδιανος που στη σκιά του πιστέψαμε ότι βρεθήκαμε απλά για να χαθούμε... κάπου σαν να ξέχασα ποια θέλησε πρώτη να χαθεί και ποια κέρδισε το παιχνίδι.

Κάπου σαν να ξέχασα ποια θα κερδίσει στο τέλος.κάπου σαν να ξέχασα αν είχαμε ποτέ κανόνες.

Παίζουμε να χανόμαστε και είμαστε πλάτη με πλάτη, αντίστροφη μέτρηση και φύγαμε, με βήμα ταχύ, τότε σίγουρο, τώρα μετέωρο. Και δεν κάνει να κοιτάξουμε πίσω, είναι κλεψιά. Πρέπει να μην ξέρεις προς τα που να χαθείς. Κι όσο κι αν δεν γύρισα ποτέ, πάντα λίγο έκλεβα. Παίζαμε να χανόμαστε εκεί που εγώ δεν ήξερα να χαθώ κι εσύ δεν ήξερες να βρεθείς .

Παίζουμε να χανόμαστε κι αυτό το παιχνίδι έγινε η ζωή μας όλη. Και ποιος θα κρατάει το σκόρ;

πες μου, παίζουμε ακόμα; εγώ σαν από χρόνια χάμένη. μα δεν ανησυχώ.

Να ξέρετε ότι απλά παίζουμε.και μάλλον δε θα σταματήσουμε ποτέ. Ίσως εσείς να παίζατε άλλα παιχνίνδια. Ίσως κι εμείς να μην παίζαμε πράγματι αυτό.

όπως και να'χει,στρέει ακόμα.

3-2-1

πάμε

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

έχω ένα ποστ για σένα, θαμένο στα πρόχειρα μέχρι να το ζητήσεις

θα το βρεις σε διεύθυνση άλλη, εκεί που έκανες το πρώτο βήμα

μέχρι τότε αγάπη


Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

0_3

λέξεις και σκέψεις αποθηκευμένες σε σκόρπια φύλλα στο μυαλό μου. δε θα τις δει ποτέ κανείς. ιδέες που γεννιούνται και πεθαίνουν μέσα μου. αυτή είναι η πραγματικότητα μου. εγκεφαλική και εσωτερική. και όταν εξωτερικεύεται προβολές δικές μου είναι σε όποιον τύχει να βρεθεί κοντά μου. με μηδενική εστίαση και διάφραγμα κλειστό. 

κι όμως σήμερα είναι μια ωραία μέρα.όχι γιατί ισχύει, αλλά γιατί κουράστηκα να μην είναι

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

0_1

κι όταν οι μουσικές σωπάσουν και τα μάτια σου κλείσουν καμία γαλήνη, αγριεμένα μυαλά ψάχνουν βία και αίμα. δικό μου να στραγγίζει από κάθε πόρο κορμιού που δεν ανταποκρίνεται.  σαν τα ζόμπι που έκρυβες σήμερα θα ρθουν να σου κολλήσουν τη φωτογραφία άλλης πάνω σου. λίγο πιο όμορφης, χαμογελαστής και με καλύτερα ρούχα. θα σε διορθώσουν και η μάσκα θα μείνει αγκυλωμένη πάνω σου στην ίδια βολική πόζα για καιρό. μέχρι να λιώσεις εσύ από μέσα. και να μείνεις δισδιάστατη, χωρίς σκιά και σημεία προσαρμογής εύκαιρα για τον καθένα. δάχτυλα σε default χαιδεύουν μόνο το δικό σου κορμί και το παγωμένο σου μηχάνημα στο οποίο μέσα ζεις. ηλίθιες ομοικαταληξίες και κακή προφορά. άνθρωποι που δε σε έχουν ανάγκη και δικαιολογίες που βαρέθηκες να ακούς. γκρίνια χειρότερη κι από τον πιο κακό σου εαυτό. μίζερη και ατελής. ότι είπες για σένα γίνεται όλο και πιο ψέμματα. και νεύρα γεμάτη, και φθόνο και ζήλεια και να που έγινες ο μικρότερος άνθρωπος που θα μπορούσες. ούτε να γράψεις μια όμορφη πρόταση δεν μπορείς πια. κλέβεις τα μπαλόνια αλλονών κι εσύ ξέχασες το δικό σου πίσω. το δωσες να το φυλάνε μέχρι να γυρίσεις κι αυτό ξεφούσκωσε. κι αναρωτιέσαι μόνη σου δυνατά γιατί τα γράφεις όλα αυτά...βαυκαλίζεσαι γλυκιά μου ξανά. καταραμένη δε θα γίνεις ποτέ μονο θλιβερή και απεχθής. να περπατάς με το ζόρι στα καινούρια σου έπιπλα.