Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

πρωί...

και μου λες κι εσύ πως σε ξένα κρεβάτια ξυπνάς ξανά...και νομίζω ότι μιλάς για μένα αφού μου το λες μόλις ανοίγω τα μάτια μου και από το  σπίτι  κι εγώ μακριά...σε ένα στενό σαλόνι...με γκρι τοίχους...με έπιπλα παντού...με ανάσες άλλων...με καμένες κουβέρτες...με όνειρα αιθυλικά...

και μ' αρέσει που περιμένεις...πιο σίγουρη για το σπίτι που έρχεται..και τότε κι άλλα ξένα κρεβάτια..κι άλλα ξένα σπίτια...και ίσως λίγο καλύτερα ξυπνήματα...σε σπίτια λίγο πιο φωτεινά...λίγο πιο άδεια...δίπλα σε ξενυχτισμένα χαμόγελα κι ανάκατα μαλλιά...κι ένας ζεστός καφές σε απόσταση λογική...εκεί στο σπίτι...χωρίς ραντεβού....φόντο στις ιστορίες...

θα ρθω....μ' ακούς;


Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

σκέφτομαι...

πως είναι βράδια σαν κι αυτά που κάτι υπόγειο ταράζει την πόλη. Μια δίκαννη καραμπίνα εκπυρσοκροτεί και σαν σε σεισμό η πόλη δονείται. Οι σφαίρες τρέχουν κι εγώ τις προλαβαίνω στην ελεύθερη πτώση τους. Στήνω ένα φράγμα μπροστά τους που όλο κινείται, λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω, προσπαθώντας να μαντέψει την καμπύλη τους. Φοβάμαι μην τις χάσω γιατί σ’ αυτές ελπίζω, σχεδόν σίγουρη πως θα γίνουν σκάγια, κι αυτά άνθρωποι, χορός και μουσική.



Ο καθένας με τα δικά του ακουστικά, σε ένα δικό του κόσμο, με μια δική του μουσική να χορεύει για μένα χωρίς να το ξέρει.



Τους βλέπω και χαμογελάω, τους κάνω κουκίδες και προσπαθώ να καταλάβω το ψηφιδωτό που εμφανίζεται μπρος μου...Όμως όλο αλλάζει, τα ανθρώπινα πίξελ αναβοσβήνουν. Με γοητεύουν, με ζαλίζουν, μέχρι που βρίσκομαι ν’ αναρωτιέμαι μήπως χάθηκα κάπου στην πορεία…



Αλήθεια, πώς κάνω reboot...?