παράλληλες ιστορίες

μία στο χαρτί και μία εδώ. Μία από χέρι που τρέμει και μία με τη σιγουριά ενός κέρσορα που αναβοσβήνει περιμένοντας, σχεδόν πιεστικά, να πάει παρακάτω. Να πάρει! Πρώτη φορά το βλέπω στ’ αλήθεια…

Νόημα σε καμία από τις δύο. Κι εγώ στη μέση. Ίσως κενή νοήματος κι εγώ από καιρό. Εγκλωβισμένη σε μία πραγματικότητα που μόνο όνειρο μπορεί να είναι… με τον εαυτό μου να αρνείται να συμβαδίσει με αυτή… Και γι’ αυτό σαν κάπου να χάθηκα, συνήθειες άλλες, ξένες. Μα τι μου κάνατε;

Εσύ και οι φανταστικοί σου φίλοι… τωρινοί και μελλοντικοί.

Εσύ και φανταστικοί σου θαυμαστές, εραστές… στ’ αλήθεια κανείς… για την ώρα τουλάχιστον.

Εσύ και η φτιαχτή σου αισιοδοξία… η ελπίδα που ούτε εσύ ελπίζεις.

Εσύ και κανά δυο ακόμα σαν κι εσένα σαν κι εσένα…

Εσύ που δημιουργείς μικρά δράματα, κι έλεγες τους άλλους…

Εσύ με τα μικρά σου ψέματα, εσύ που σε έχασα και σε ψάχνω.

Εσύ που σε βαρέθηκα.

Εγώ που πάλι παίζω μια άλλη.