ένας λαβύρινθος εκεί κάτω

Αλήθεια θυμάσαι γιατί; Καταφύγιο για τις επιθυμίες μας ίσως. Εκεί που δεν πιάνουν οι κεραίες. Στα σκοτεινά. Χώμα γύρω τριγύρω. Χώμα και λίγοι άνθρωποι. Μόνο σώματα. Γίνονται ένα με τους τοίχους, με το χώμα. Σώματα σε αναμονή. Για μένα, για σένα, για τους εαυτούς τους. Χωρίς ονόματα, χωρίς προσχήματα.

Ένας λαβύρινθος γι’ αυτά που δεν βλέπουμε. Για να κρυφτούμε ίσως. Τι περιμένει στο τέλος του; Μόνο μια πόρτα κι αυτή ούτε καν κόκκινη! Μια πόρτα και μια άνοδος δύσκολη. Για θαρραλέους μόνο. Σώματα γυμνά κατ’ ευθείαν στην πλατεία. Περήφανοι που ανέβηκαν απ’ το δικό μας λαβύρινθο, λεπτά πριν χωρίς όνομα, καθαρή επιθυμία.

Ένας λαβύρινθος που πληροί τις προϋποθέσεις τους, που καλύπτει  τις ανάγκες μας. Δεν κρύβει παρά μόνο στεγάζει τα «κακώς καμωμένα»… 

Αλλά κι εμάς… που ‘ναι το θάρρος μας; Τον εξορίσαμε στα έγκατα.

Κατακόμβη, απαντάς, ιερότης και μυσταγωγία στην επιθυμία. 

Ας είναι…πώς να μην υποκύψεις στην τελετουργία του έρωτα;