πως έχτιζες μια φυλακή για να βγεις απ'τη δική σου. Αυτή που μόνη μπήκες μια ανοιξιάτικη μέρα.
Την φτιάχνεις σε μια χώρα απ'το μηδέν με πολλά νερά και γίγανες που σε τρομάζουν. Και για να νοιώσεις σαν κι αυτούς βάζεις μέσα τα νερά, μέσα τον αέρα και σηκώνεσαι στους αιθέρες.
Με τροφίμους ιδανικούς που εσύ θα τους εκπαιδεύσεις να ζούνε μέσα στο δικό σου παραμύθι. Με λέξεις μεγάλες και χώρους να παίζουν. Μεγάλα παιδιά που κάτι έκαναν λάθος κι εσύ ένας θετός γονιός να τους μαλώνεις γλυκά.
Μάθε μόνο πως κανένας δε θα τιμωρήσει κι εσένα, ίσως απλά να σε εκπαιδεύσει με χώρους και χορούς άλλους. Με άλλο Foucault και κιναισθησία προσωπική.
Κι ας μην στηρίζεται πουθενά, τα όνειρα είναι καμωμένα απ'τους δικούς τους κανόνες.
Ακόμα και οι φυλακές μας είναι αυτό που λέμε 'Η Ζωή μου'. Ολόδικές μας... Καλημέρα...
ΑπάντησηΔιαγραφή