ξημερώνει...

με αϋπνία, αγωνία, φαντασία για κάτι πλέον πολύ κοντινό.

Πώς να συνοψίσεις τόσους μήνες, όνειρα, άγχος, δημιουργία, σχέδια, κουβέντες, αστεία, ανθρώπους. Κι όλα κοινά, κι όλα ξεχωριστά. Και κάποια δικά μου, και κάποια αλλονών. Και μυστικά, αποκαλύψεις, εκδρομές, απογοητεύσεις, χορός, ποτά.

Και τώρα πώς; Πώς να σας κάνω να καταλάβετε πως σ' όλο αυτό  είμαι κάπου κι εγώ. Πως με βρήκα, στην καλύτερή μου εκδοχή.

Από που να ξεκινήσω λοιπόν; Αφού ούτε εγώ θυμάμαι καλά καλά. Μόνο σκόρπια λόγια, εικόνες, ξενύχτια, φίλους και βράδια ινσόμνιας.

Κι αν τα ξεχάσω τώρα πώς θα με καταλάβετε;

Κι αν κάτι μου ξεφύγει μήπως με ξαναχάσω;