Παίζουμε να χανόμαστε λοιπόν.

Ακόμα.

Να χανόμαστε μεταξύ μας. Εγώ από σένα κι εσύ από μενα. Εμείς από όλους κι εμείς από μας τις ίδιες.

Παίζουμε να χανόμαστε και κάπου σαν να ξέχασα σε ποιο γύρο να μαστε...τάχα εσύ θυμάσαι; κάπου σαν να ξέχασα που ήταν η αφετηρία...να τανε εκείνος ο παράταιρος ινδιανος που στη σκιά του πιστέψαμε ότι βρεθήκαμε απλά για να χαθούμε... κάπου σαν να ξέχασα ποια θέλησε πρώτη να χαθεί και ποια κέρδισε το παιχνίδι.

Κάπου σαν να ξέχασα ποια θα κερδίσει στο τέλος.κάπου σαν να ξέχασα αν είχαμε ποτέ κανόνες.

Παίζουμε να χανόμαστε και είμαστε πλάτη με πλάτη, αντίστροφη μέτρηση και φύγαμε, με βήμα ταχύ, τότε σίγουρο, τώρα μετέωρο. Και δεν κάνει να κοιτάξουμε πίσω, είναι κλεψιά. Πρέπει να μην ξέρεις προς τα που να χαθείς. Κι όσο κι αν δεν γύρισα ποτέ, πάντα λίγο έκλεβα. Παίζαμε να χανόμαστε εκεί που εγώ δεν ήξερα να χαθώ κι εσύ δεν ήξερες να βρεθείς .

Παίζουμε να χανόμαστε κι αυτό το παιχνίδι έγινε η ζωή μας όλη. Και ποιος θα κρατάει το σκόρ;

πες μου, παίζουμε ακόμα; εγώ σαν από χρόνια χάμένη. μα δεν ανησυχώ.

Να ξέρετε ότι απλά παίζουμε.και μάλλον δε θα σταματήσουμε ποτέ. Ίσως εσείς να παίζατε άλλα παιχνίνδια. Ίσως κι εμείς να μην παίζαμε πράγματι αυτό.

όπως και να'χει,στρέει ακόμα.

3-2-1

πάμε