κι όταν οι μουσικές σωπάσουν και τα μάτια σου κλείσουν καμία γαλήνη, αγριεμένα μυαλά ψάχνουν βία και αίμα. δικό μου να στραγγίζει από κάθε πόρο κορμιού που δεν ανταποκρίνεται. σαν τα ζόμπι που έκρυβες σήμερα θα ρθουν να σου κολλήσουν τη φωτογραφία άλλης πάνω σου. λίγο πιο όμορφης, χαμογελαστής και με καλύτερα ρούχα. θα σε διορθώσουν και η μάσκα θα μείνει αγκυλωμένη πάνω σου στην ίδια βολική πόζα για καιρό. μέχρι να λιώσεις εσύ από μέσα. και να μείνεις δισδιάστατη, χωρίς σκιά και σημεία προσαρμογής εύκαιρα για τον καθένα. δάχτυλα σε default χαιδεύουν μόνο το δικό σου κορμί και το παγωμένο σου μηχάνημα στο οποίο μέσα ζεις. ηλίθιες ομοικαταληξίες και κακή προφορά. άνθρωποι που δε σε έχουν ανάγκη και δικαιολογίες που βαρέθηκες να ακούς. γκρίνια χειρότερη κι από τον πιο κακό σου εαυτό. μίζερη και ατελής. ότι είπες για σένα γίνεται όλο και πιο ψέμματα. και νεύρα γεμάτη, και φθόνο και ζήλεια και να που έγινες ο μικρότερος άνθρωπος που θα μπορούσες. ούτε να γράψεις μια όμορφη πρόταση δεν μπορείς πια. κλέβεις τα μπαλόνια αλλονών κι εσύ ξέχασες το δικό σου πίσω. το δωσες να το φυλάνε μέχρι να γυρίσεις κι αυτό ξεφούσκωσε. κι αναρωτιέσαι μόνη σου δυνατά γιατί τα γράφεις όλα αυτά...βαυκαλίζεσαι γλυκιά μου ξανά. καταραμένη δε θα γίνεις ποτέ μονο θλιβερή και απεχθής. να περπατάς με το ζόρι στα καινούρια σου έπιπλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου