Στο repeat λοιπόν. Αλλονών λόγια δικά μου για ένα ακόμα βράδυ. Που να 'ναι τώρα μια παγωμένη βότκα όταν την έχεις ανάγκη, σκέτη, γυαλιστερή, κατ'ευθείαν απ' την κατάψυξη. Βάλσαμο. Όλα τα υπόλοιπα υποκατάστατα κι από τέτοια γεμάτη. Στον καπνό ελπίζω μόνο. Το μόνο αυθεντικό που μου 'χει μείνει. Με αγώνα κι αυτό.
Και στο βάθος κανείς, και στο βάθος κήπος. Ο γνωστός, με τα κεράσια του, τα μήλα του, τις αληθινές ντομάτες και μια ξεχασμένη αιώρα ανάμεσά τους.
Μισές οι σκέψεις μου. Υποκατάστατα κι αυτές. Σκόρπιες και δανεικές όλες. Ανακυκλώνομαι, αναπαράγομαι. Με βαρέθηκα.
Εδώ οι εφιάλτες. Εδώ κι ο έρωτας. Δανεικός κι αυτός. Αναστεναγμοί άλλων για κάποιες στιγμές δικοί μου. Και μεταοργασμική θλίψη τώρα. Άνευ οργασμού, άνευ ηδονής. Κενή αγγίγματος, πλήρης ενοχών, πλήρης δακρύων, πλήρης καπνών.
Κι όλα τα λόγια μου ξένα, κλεμμένα. Σφετερίστρια του εαυτού μου. Κι αυτό το νερό δεν καίει όσο πρέπει. Δε με εξαγνίζει, δε με ξεπλένει. Πανάκεια τα καινούρια μου φάρμακα.
Μια ΄μέρα θα γράψω χαρούμενη. Δε θα καπνίζω, δε θα πίνω, δε θα κρύβομαι. Μια μέρα τα γράμματα μου θα χαμογελάνε και θα χορεύουνε, θα είναι καθαρά και ευανάγνωστα. Τα μάτια μου θα γυαλίζουνε αλλιώς. Τα χέρια μου θα θυμούνται άλλο κορμί και θα ανατριχιάζουν ανακαλύπτοντάς το νοερά. Το κεφάλι μου δε θα πονάει και τα πόδια μου δε θα τρέμουν. Η φωνή μου θα γίνεται βραχνή από μνήμες κοντινές.
Εκείνη τη μέρα θα έχω αλλάξει χρώμα.
