ένας λαβύρινθος εκεί κάτω

Αλήθεια θυμάσαι γιατί; Καταφύγιο για τις επιθυμίες μας ίσως. Εκεί που δεν πιάνουν οι κεραίες. Στα σκοτεινά. Χώμα γύρω τριγύρω. Χώμα και λίγοι άνθρωποι. Μόνο σώματα. Γίνονται ένα με τους τοίχους, με το χώμα. Σώματα σε αναμονή. Για μένα, για σένα, για τους εαυτούς τους. Χωρίς ονόματα, χωρίς προσχήματα.

Ένας λαβύρινθος γι’ αυτά που δεν βλέπουμε. Για να κρυφτούμε ίσως. Τι περιμένει στο τέλος του; Μόνο μια πόρτα κι αυτή ούτε καν κόκκινη! Μια πόρτα και μια άνοδος δύσκολη. Για θαρραλέους μόνο. Σώματα γυμνά κατ’ ευθείαν στην πλατεία. Περήφανοι που ανέβηκαν απ’ το δικό μας λαβύρινθο, λεπτά πριν χωρίς όνομα, καθαρή επιθυμία.

Ένας λαβύρινθος που πληροί τις προϋποθέσεις τους, που καλύπτει  τις ανάγκες μας. Δεν κρύβει παρά μόνο στεγάζει τα «κακώς καμωμένα»… 

Αλλά κι εμάς… που ‘ναι το θάρρος μας; Τον εξορίσαμε στα έγκατα.

Κατακόμβη, απαντάς, ιερότης και μυσταγωγία στην επιθυμία. 

Ας είναι…πώς να μην υποκύψεις στην τελετουργία του έρωτα;

hush now

και η κουβέντα ενός καφέ συντροφιά για τέτοιες ώρες. Ώρες ωραίες, μιας μοναξιάς επίπλαστης, με καπνούς ενοχών, άδεια ποτήρια, φίλους πίσω από ένα καθρέφτη κι ένα φως τόσο εκτυφλωτικό όσο και ψεύτικο.

Ώρες που ένα παλιό σαξόφωνο χτυπάει κατ' ευθείαν στομάχι.

ονειρεύτηκα;

μια φυλή από κόκκινους ανθρώπους κατέκλυσε τον κόσμο… η αρχηγός τους με κοίταξε και μου πήρε το σκαλπ… λάθος χρώμα, για ακόμα μία φορά.

Και μετά κατάλαβα.

Φτιάχνω δικούς μου ανθρώπους για να γεμίζουν τις σελίδες μου. Όλοι με τις ίδιες γραμμές, αναγκασμένοι σε μια δική μου κλωνοποίηση, γυμνοί, χωρίς φύλο και πάντα εντυπωσιακά μαλλιά. Κι αν είναι έτσι γιατί πήραν τα δικά μου; 

παράλληλες ιστορίες

μία στο χαρτί και μία εδώ. Μία από χέρι που τρέμει και μία με τη σιγουριά ενός κέρσορα που αναβοσβήνει περιμένοντας, σχεδόν πιεστικά, να πάει παρακάτω. Να πάρει! Πρώτη φορά το βλέπω στ’ αλήθεια…

Νόημα σε καμία από τις δύο. Κι εγώ στη μέση. Ίσως κενή νοήματος κι εγώ από καιρό. Εγκλωβισμένη σε μία πραγματικότητα που μόνο όνειρο μπορεί να είναι… με τον εαυτό μου να αρνείται να συμβαδίσει με αυτή… Και γι’ αυτό σαν κάπου να χάθηκα, συνήθειες άλλες, ξένες. Μα τι μου κάνατε;

Εσύ και οι φανταστικοί σου φίλοι… τωρινοί και μελλοντικοί.

Εσύ και φανταστικοί σου θαυμαστές, εραστές… στ’ αλήθεια κανείς… για την ώρα τουλάχιστον.

Εσύ και η φτιαχτή σου αισιοδοξία… η ελπίδα που ούτε εσύ ελπίζεις.

Εσύ και κανά δυο ακόμα σαν κι εσένα σαν κι εσένα…

Εσύ που δημιουργείς μικρά δράματα, κι έλεγες τους άλλους…

Εσύ με τα μικρά σου ψέματα, εσύ που σε έχασα και σε ψάχνω.

Εσύ που σε βαρέθηκα.

Εγώ που πάλι παίζω μια άλλη.